Wanneer je als minister besluit een wetvoorstel aan te bieden aan de Tweede Kamer, dat je Wet Arbeidsmarkt in Balans (WAB) noemt, dan zal het doel van deze wet zijn om, je raadt het al, de arbeidsmarkt in balans te brengen. Toch?
Als het wetsvoorstel vervolgens met een lange reeks aan maatregelen komt om arbeid duurder, ingewikkelder, onzekerder en soms zelfs onmogelijk te maken, dan is er geen sprake van balans. Eerder van een balans die zwaar één kant op doorslaat. En niet alleen op de korte termijn; deze maatregelen zorgen zelfs voor ontwrichting op lange termijn. Wég arbeidsmarkt in balans.
Een goede balans op de arbeidsmarkt moet zorgen voor een goede en veilige beleving van de arbeidsrelatie van de werknemers, en voor een economisch concurrerende positie voor de werkgever/ondernemer. Het blijft natuurlijk wel zo dat iedereen op de arbeidsmarkt gebaat is bij een sterke Nederlandse economie, zeker in een steeds meer mondiaal opererende markt.
Nu op deze manier de focus leggen op een aantal facetten uit de huidige arbeidsmarkt, zonder het geheel aan regelgeving en ontwikkeling (zoals de platformeconomie) daarin mee te nemen en zonder voldoende te kijken naar de behoefte van de huidige (en volgende) Z- generatie, is zeer onverstandig en uitermate kort door de bocht. Sterker nog, het is in onze turbulente mondiale economie een trap op de rem na een periode van voorzichtige groei. Willen we echt weer in de achteruit? Dat kan toch niet het doel zijn? Misschien had de minister zijn wet anders moeten noemen. Suggesties?
