Geplaatst op: 25 January 2023
Laatste update: 25 January 2023
Vanaf het moment dat ik een klein 4-jarig meisje was, staat mijn leven al in het teken van fietsen. Op die leeftijd bestond het vooral uit lekker crossen met mijn vrienden. Zelf schansjes bouwen van hout dat we vonden. Ook was ik meerdere malen in de week op de BMX baan te vinden en begon wedstrijdjes te fietsen. Ik vond het fantastisch en merkte dat ik het beter onder de knie had dan mijn leeftijdsgenoten. Ik begon ook mee te doen aan Europese jeugdwedstrijden. En uiteindelijk liep dit uit tot mondiale jeugdwedstrijden. Hier liet ik me goed zien en stroomde ik op 16-jarige leeftijd door naar de nationale selectie BMX. Hiervoor verhuisde ik naar Papendal en begon ik wedstrijden op het allerhoogste niveau te rijden. Met uiteindelijk als resultaat dat ik op de Olympische Spelen heb gestaan en wereldbeker podiums/finales heb behaald.
Mijn carrière ging alleen niet zonder slag of stoot. Ik heb veel ernstige blessures gekend met als heftigste een knieblessure in 2017. Na een MRI bleek dat ik bijna alles in mijn knie had afgescheurd. Niet best! Ik herinner me een gesprek met onze teamarts nog goed. De kans dat ik ooit weer op topniveau kon BMXen was klein. Maar hier wilde ik niets van weten. BMXen is het mooiste wat er is. Na een 14 maanden lange revalidatie stond ik uiteindelijk weer op een wedstrijd. En niet zomaar een wedstrijdje; de wereldbeker op Papendal! Dit was erg speciaal voor me omdat mijn vrienden, familie en de chirurg die me opereerde aan mijn knie aanwezig waren. Het ging echt super goed, ik haalde 2 finales! Alleen de volgende wedstrijd ging het weer mis. Door een concurrente werd ik in de lucht onderuit gesprongen en kwam hard ten val. Ik blesseerde mijn schouder en had een hersenschudding. Ik kon weer een paar maanden gaan revalideren…
Er waren een aantal mensen die tegen mij zeiden: “wordt het niet tijd om te stoppen”. Dit wilde ik niet haha. Maar wel had ik voor mezelf bedacht, ik ga vol voor de Olympische spelen van 2020 in Tokio (uiteindelijk 2021 ;) en daarna hang ik mijn BMX fiets aan de muur. Ik had ook al bedacht wat ik erna ging doen: baanwielrennen.
Als tienermeisje zag ik dat Willy Kanis (destijds meervoudig wereldkampioene BMX) de overstap maakte naar het baanwielrennen. Ik vond dit supergaaf om te zien. De snelheden die je op de fiets maakt, zijn zo enorm snel. Toen had ik altijd zoiets; stel ik stop met BMX dan wil ik ook de wielerbaan op.
Ik plaatste me uiteindelijk niet voor de Olympische Spelen van Tokio met BMX. Dit was een enorme teleurstelling. Maar niet lang hierna ben ik in gesprek gegaan met de prestatiemanager van het baanwielrennen en ik heb hem uitgelegd dat ik vol voor het baanwielrennen wilde gaan. Want het was tijd voor wat anders. En ik kreeg de kans! En die heb ik meteen vol aangepakt.
Ik vond het in het begin wel een beetje spannend. Er veranderde veel voor me. Ik ging van wereldtop in de BMX naar een newbie op de baan. Ik kan natuurlijk vanuit het BMXen hard fietsen, maar op de wielerbaan moest ik alles opnieuw leren. Het is natuurlijk een heel andere fiets en ondergrond. Maar dit maakt het ook ontzettend leuk en uitdagend!
Ook mijn inkomen viel weg uit het BMXen. Ik heb wel een moment gedacht van hoe ga ik dit allemaal rondkrijgen? Ik heb samen met Comeback Sports wat ideeën op papier gezet voor sponsoring. Toen kwam mijn baanwissel (letterlijk haha) naar voren. We dachten hier moeten we echt wat mee doen! We zijn er meteen mee aan de slag gegaan.
Nedflex sprak mij meteen erg aan. Ook het eerste contact (met Linda Feld) was super! Ik had hier echt een goed gevoel bij. Na het eerste persoonlijke contactmoment werd dit nog eens bevestigd. Na een aantal gespreken en brainstormsessies wat we voor elkaar kunnen betekenen werd het officieel: Nedflex is mijn partner in mijn reis naar de top in het baanwielrennen!
Hier ben ik echt super dankbaar voor en ik ga alles geven om uiteindelijk op de Olympische Spelen te staan, dit keer alleen niet met mijn BMX fiets maar met mijn baanwielrenfiets ;).
